Wanneer je moedergevoel spreekt

Elke moeder herkent vast dat gevoel. Dat je voelt dat er iets niet klopt. Dat er met je kindje iets anders is. Precies dat gevoel had Anneke bij haar jongste zoon Leon. Uit haar eerste huwelijk kreeg Anneke twee kinderen, nu 25 en 27 jaar oud.  Met haar nieuwe partner, Dennis, was de wens voor het krijgen van een kindje samen groot. In 2007 werd dan ook Leon geboren. Maar vanaf het begin af aan voelde Anneke al dat er met Leon ‘iets’ anders was.

 Anneke: ‘Doordat ik al twee oudere kinderen had weet je hoe bepaalde ontwikkelingen op gang komen. Bij Leon klopte dit niet. Hij maakte amper oogcontact, wapperde veel met zijn handjes en begon niet met praten. Ik voelde dat er iets niet klopte. Uit mijn omgeving kende ik verschillende kinderen met autisme. Bij het consultatiebureau trok ik aan de bel. ‘ Anneke kon samen met Leon snel terecht bij het autismeteam. De diagnose ASS, oftewel Klassieke autisme, was vrij snel duidelijk. Anneke: ‘Dat Leon autisme heeft kun je niet ontkennen. Ik had zijn diagnose dan ook liever boven tafel dan weggestopt. Nu konden we leren hoe we hier mee om moesten gaan.’ 

Een schok kan Anneke de diagnose niet noemen. Eerder een bevestiging. Al kwam het besef eigenlijk heel langzaam. Anneke: ‘Je groeit met de diagnose mee. Leon had een ontwikkelingsachterstand van negen maanden. In het begin dachten we dat hij dan wat langer over school zou doen. We krijgen hem wel bij. Maar de ontwikkelingsachterstand wordt alleen maar groter. We hebben wel meteen geaccepteerd dat het was zoals het is. Onze liefde is er niet minder groot om.’

Maar er is ook liefde in overvloed van Leon. Een mooie gewaarwording volgens Anneke. Maar wel op zijn manier. Je aan de hand meenemen bijvoorbeeld. Alles wat Leon doet is echt. Sociaal huilen kan hij niet. Huilen om het willen van snoep heeft hij nooit gedaan. Hij huilde alleen als er echt iets was. Als hij zich gestoten had bijvoorbeeld. Om Leon goed te kunnen begeleiden hebben Anneke en haar partner begeleiding gehad. Zo hebben zij onder andere een training gevolgd. Anneke: ‘Zo leerden we Leon in onze wereld te betrekken, om met hem om te gaan en om contact te krijgen. Sociaal-emotioneel is Leon 6 tot 9 maanden oud. Fysiek is hij zestien jaar. In het begin was dat lastig. Maar tegenwoordig zijn er steeds meer kwartjes gevallen. We weten nu hoe we met Leon om moeten gaan.’

Het leven van Anneke en haar gezin is volledig ingericht op Leon. Anneke: ‘Eigenlijk hebben we een heel saai leven. Leon kan al heel snel niet mee naar sociale dingen of op vakantie. Het liefst gaat Leon touren met ons in de auto. We hebben al heel wat kilometers gemaakt. Maar gelukkig hebben we ook PGB’ers die af en toe een stukje zorg van ons overnemen. Daarnaast gaat Leon naar diverse dagbesteding. 

Dat het leven van Anneke en haar partner er sinds de geboorte van Leon anders uit kwam te zien dan verwacht is iets wat zij snel geaccepteerd hebben. Enorm leren relativeren is de grootste les die ze van Leon gekregen hebben. Het motto van Anneke en haar partner is dan ook niet voor niets: het is zo als het is en het komt zoals het komt. Met de toekomst is Anneke wel geregeld bezig. Realistisch zijn ze wel over het feit dat Leon niet eeuwig thuis kan blijven wonen. Anneke: ‘Hoe ouder Leon wordt, hoe moeilijker het zal zijn. We zijn dan ook actief bezig met het vinden van een plek waar Leon over een paar jaar zal kunnen gaan wonen.’ 

Dat Leon altijd een grote rol zal spelen in het gezin van Anneke is een feit. De feestdagen zijn de moeilijke dagen geworden. Kerst wordt sinds 2022 op een andere dag dan 25 of 26 december gevierd. De chaos die deze dagen creëerden maakten niemand uit het gezin gelukkig. Anneke: ‘Ik vroeg mij hardop af waarom we Kerst beslist op deze dagen moesten vieren. Het ging immers om het samen zijn. Waarom niet op een andere dag? Dit was voor ons de oplossing. Nu is er rust voor Leon en ons.'

Constant bezig zijn met wat het beste is voor Leon. Dat is waar Anneke en haar partner dag in dag uit mee bezig zijn. Zo ook de tandartsbezoeken die al vanaf twee jaar begonnen. In het begin lukte het nog wel om bij de reguliere tandarts Leon op schoot te houden. Anneke: ‘Leon vasthouden kon toen nog, maar hij werd steeds groter. We wisselenden een keer van tandarts. Maar ook daar kwamen we tot de conclusie dat een verwijzing naar het Centrum Bijzondere Tandheelkunde (CBT) de enige oplossing was. 

En die keuze was een schot in de roos. De klik tussen Leon en CBT-tandarts Reinanke was er direct. Anneke: ‘Reinanke begreep Leon meteen. Hij hoefde niet te gaan zitten in de stoel. Maar lopend en staand kon ze ook al heel veel zien. Het is haar zelfs gelukt om hem in de stoel te krijgen. Laatst had Leon een gaatje en zelfs de narcose accepteerde hij. Ikzelf zat die dag vol spanning. Maar hoe het OK-team dit oppakte én hoe Leon dit accepteerde was in één woord geweldig. Zo kregen we een kamer alleen en was de begeleiding helemaal ingespeeld op Leon. Ik heb vol verwondering zitten kijken.’ Weer naar huis gaan was andere koek voor Anneke. Leon moest eerst iets gegeten of gedronken hebben. Maar eten doet Leon alleen thuis. Gelukkig lukte drinken wel en stonden Anneke en Leon snel weer buiten.

 Ook de keren daarna dat Leon Reinanke zag was alles koek en ei. Voor Anneke een bevestiging dat het goed zit. Want wanneer Leon geen klik heeft met iemand, dan is hij daarin ook goudeerlijk. Precies zoals Leon is. Het CBT is voor Leon onmisbaar. Door de andere benadering wordt zijn gebit gezond gehouden en dat is essentieel voor zijn algemene gezondheid.  ook voor Anneke is het een geruststelling in het hectische leven met Leon dat het CBT er is. Anneke: Want heel eerlijk, waar moeten mensen als Leon dan naar toe? Dat zou ik oprecht niet weten.’