Van patiënt naar vrijwilliger in het MCL

Dixy van der Goot belandde twee jaar geleden plotseling op de Intensive Care (IC) van het MCL. Waar het eerst onmogelijk was om als patiënt te praten terwijl je aan de beademing lag, kan dat dankzij een uitvinding van het MCL nu toch. Mevrouw Van der Goot kreeg letterlijk haar stem terug. Desondanks kijkt zij terug op een zware tijd op de IC. Toch koos zij er bewust voor om terug te keren naar de plek waar zij zo lang lag. Daar is Dixy nu recent na haar revalidatie gastvrouw geworden.

De reden dat Dixy terug is? Omdat ze graag wat terug wil doen voor het ziekenhuispersoneel.

In februari 2019 werd Dixy opeens erg ziek, zo ziek dat ze opgenomen moest worden op de spoedeisende hulp (SEH), waarna ze vervolgens werd overgebracht naar de IC in het MCL. Dixy had een sepsis en een streptokokkenbacterie in de longen. Na een week kwam ze bij. Vanaf dat moment was ze ervan bewust wat ze had meegemaakt. De begintijd op de IC was onprettig. Nare dromen spookten door haar hoofd en er speelden complicaties op. Maar door de goede zorg was het behapbaar.

Door de fijne ervaring met de verzorging en de verpleging, wilde Dixy graag iets terug doen. ‘’De mensen hier zijn heel lief en kundig. Op de IC heb je een één-op-één verzorging, dat is fantastisch. Er is altijd iemand die op je past en dat gaf een heel fijn gevoel. Als ik me slecht voelde, waren ze er voor me. Soms zaten ze de hele nacht bij mijn bed, dat vond ik dan heel fijn. Ik heb alleen maar lof voor de artsen en de verpleegkundigen. ’’

Een van de grote voordelen tijdens Dixy haar tijd op de IC, was het spreken tijdens de beademing. Ze kreeg een spreekbuis toegediend die lucht langs de stembanden blaast, de zogenaamde lekkage. ‘’Toen ik deze spreekbuis via de tracheacanule mocht proberen, was het nog best wel experimenteel. Het was het begin van een ontdekking, niet iedere patiënt kreeg dit. Normaal gesproken kun je niet communiceren als je aan de beademing zit, maar door deze spreekbuis kon ik gewoon aangeven als ik bijvoorbeeld jeuk had. Het is fijn om even met familie en de verpleegkundigen te kunnen praten, ook al zijn het maar korte zinnen. Er gaat een wereld voor je open.’’

Dixy werkt achter de balie op de IC. Bezoekers van patiënten melden zich bij haar. Dixy heeft dan contact met de verpleegkundigen om dit door te geven. Vervolgens verwijst ze de bezoekers naar de wachtkamer en biedt ze een kopje koffie of thee aan. ‘’Ik bied ook een luisterend oor, als dat gewenst is. Ik vind het leuk om mensen te helpen.’’

Het kan ook confronterend zijn en Dixy wordt dan met haar neus op de feiten gedrukt. De IC is, ondanks de goede zorg, een plek waar ze een vervelende ervaring heeft gehad. ‘’Het is even wennen. Soms schrik ik een beetje als er iemand wordt binnengebracht. Vaak als ik jonge mensen zie binnenkomen, moet ik even slikken.’’

‘’Vroeger wilde ik zelf graag “verpleegkundige” worden, dat is hem niet geworden. Door op deze manier vrijwilliger te zijn in het ziekenhuis, kan ik alsnog mijn passie uitoefenen. Zo zit ik in de zorg en ook in de dienstverlenende sector, wat ik vroeger altijd graag had gedaan.’’