Liever leven zonder neus, dan niet meer leven

Een man die positief in het leven staat. Graag de hort op gaat en dol is op fietsen. Kenmerkend voor Douwe Bosma, 72 jaar en woonachtig met zijn vrouw in Leeuwarden. Douwe en zijn vrouw, waarmee hij al 44 jaar getrouwd is, woonden altijd in Harlingen. Daar werkte hij ook meer dan dertig jaar voor de Batting en MCL Harlingen. Eerst op de bus om patiënten naar de Batting te vervoeren. Later om medicijnen rond te brengen. Een mooie werkzame periode. Door gezondheidsproblemen van zijn vrouw is het echtpaar naar Leeuwarden verhuisd. Douwe: ‘Mijn vrouw heeft COPD en Alzheimer. Naarmate zij slechter werd stelden de kinderen voor om naar Leeuwarden te verhuizen. Waar zij ook wonen. Een goed idee. We wonen hier in een appartement met begeleiding vlakbij de kinderen en dat voelt fijn.’

Douwe is een man, die ondanks de ziekte van zijn vrouw, erg ondernemend is. Zo ging hij in het voorjaar samen met zijn schoonzoon vijf dagen naar Rome. Zijn dochter was al die tijd bij zijn vrouw. Het tripje voor volgend jaar wordt alweer gepland. Zijn leven veranderde drie jaar geleden echter plotseling. Tijdens een vakantie in Italië kreeg hij een hele erg bloedneus. Douwe: 'het bloed stroomde eruit. Het hield maar niet op. Later ook nog een keer. Toen ik thuis kwam was het over. Maar een paar dagen later kreeg ik ook thuis hele erge bloedneuzen. ‘s Nachts was mijn hele kussen onder het bloed.’ Een bezoekje aan de huisarts volgde. 

De huisarts constateerde korstjes in Douwe zijn neus. Een antibioticazalf zou moeten helpen. Het werd juist steeds erger. Een tiendaagse antibioticakuur volgde. Maar ook toen was de situatie nog steeds hopeloos. De pijn nam ook toe. Douwe: ‘Ik kreeg een verwijzing naar de KNO-arts in Harlingen en die haalde een stukje uit mijn neus. Een week later werd ik gebeld met slecht nieuws: het weggenomen stukje was niet goed.’ Douwe werd doorverwezen naar Leeuwarden waar nogmaals een stukje werd weggehaald. De behandeling die volgde was radicaal: de neus moest eraf. 

Daar schrok Douwe en zijn dochter Jennifer, die mee was naar de afspraak nogal van. Douwe: ‘De emoties liepen hoog op. Maar ik had voor mijzelf direct van: ik wil blijven leven. Blijven genieten van de kinderen, de kleinkinderen. Dan de neus er maar af.’ Douwe werd ingepland voor een operatie. Douwe: ‘Ik werd de OK opgereden en onder narcose gebracht. Even later werd ik er weer bijgehaald. Mijn neus was er niet afgehaald. Ze hadden de operatie moeten staken doordat mijn hart in de hobbel was.’ 

Als hartpatiënt heeft Douwe last van hartritmestoornissen. Opereren was dus te risicovol. 27 bestralingen volgde. Na de bestralingen was de kanker weg. Na vijf weken ontstonden er weer klachten. De kanker was terug. Een afspraak bij de cardioloog volgde en na onderzoeken besloot men om wel te opereren. Een tweede keer werd Douwe de OK opgereden, zodra hij wakker was voelde hij direct: mijn neus is eraf. Douwe: ‘Ik was opgelucht. De pijn was weg. Ik slikte op het laatst per dag zes morfinetabletten tegen de pijn in mijn neus. Ook droeg ik elke dag pleisters. De pijn was constant aanwezig.’ Na de amputatie volgde een traject voor het goed schoonmaken van de neus. Een pijnlijk traject, maar na de behandelingen kon Douwe wel weer zingen van geluk.

Zodra de neus was genezen volgde een nieuw kunstgebit. Door de operatie paste zijn onderste kunstgebit niet meer. Een nieuw gebit werd door Centrum Bijzondere Tandheelkunde tandarts Fiets gemaakt. Daarna werd Douwe zijn neus gemaakt. Er werd gekeken naar de vorm en de kleur. Na vier of vijf weken was de neus klaar. Deze kon er door middel van lijm zo opgeplakt worden. Douwe: ‘Wanneer ik ’s avonds de neus eraf haalde gingen er allemaal stukjes vel mee.. Ik nam mijzelf voor om maar door de zure appel heen te bijten. Totdat in de douche, tot twee keer toe, de neus op de grond viel. De neus is vervolgens opgestuurd en zit nu met twee hele kleine schroefjes aan mijn bril vast. Wanneer ik op bed ga doe ik dus mijn bril én neus af.’ 

Douwe heeft er nooit last van gehad dat zijn neus eraf moest. Zijn vrouw en kinderen hadden daar meer moeite mee. Positief denken is iets wat Douwe typeert. ‘Douwe: ‘Ik zei direct al, liever leven zonder neus, dan niet meer leven. Positief denken is belangrijk. We zijn daarnaast ook heel goed begeleid bij het Centrum Bijzondere Tandheelkunde. Ze wilden altijd helpen. Geen vraag was teveel en het maakte niet uit als de afspraak wel een uur duurde. Dat heeft mij heel erg geholpen. Voor controle hoeft Douwe niet meer. De neus zit vast op de bril en maakt hij schoon. Voor zijn kunstgebit geldt hetzelfde. Even goed poetsen en in een bakje. Douwe: ‘Ik moet alleen aan de bel trekken als er klachten zijn, en die zijn er nu gelukkig niet.’ Door de diagnose die Douwe heeft gehad geniet hij nu nog meer van het leven. Zoals de prachtige natuur tijdens het fietsen. De kinderen en de kleinkinderen. Het nog kunnen samenwonen met zijn vrouw en alle uitjes die hij kan ondernemen.  Douwe: ‘Je staat veel meer stil bij de kleine dingen en daar ben ik heel dankbaar voor.’