De lat zijn wij, de hoogte bepaal jij?!

Een nieuwe generatie artsen staat aan de vooravond van het nieuwe werken. Met mijn 48 jaar behoor ik ondertussen tot de generatie van “daarvoor”. Tijdens mijn opleiding duurde mijn werkdag zolang er werk was, en nee… (over)uren werden toen bij voorkeur niet geregistreerd. Parttime werken was nog onbespreekbaar. Zwanger worden was een zegen, maar zwanger zijn een last.

Bij voortgangsgesprekken werd gezocht naar bewijslast en waar een compliment een witte raaf was, was kritiek dat zeker niet. De opleiding was zodanig ingericht dat je werd gekneed naar de gelijkenis van je opleider om uit te groeien tot een zelfstandig en onverschrokken dokter. Gedurende de opleiding had je weinig invloed op de positie van “De lat”, laat staan de hoogte er van. De route naar het eind van je opleiding was er een van “oogkleppen op en doorbikkelen”; het zogenaamde BH-BHtje (bek houden, briefje halen).

Terug naar de zorg(en) van nu. De opleiding tot dokter wordt gekaderd, ingebed, geroosterd, geregistreerd, getoetst en gestuurd. Op de agenda staan nu onderwerpen als duurzaamheid, zinvol leven en eigen regie. Zij scheiden het nut van het nutteloze en redigeren hun loopbaan binnen de eigen gekozen kaders. Zij leven naast het werken in plaats van voor het werken.

De nieuwe generatie dokters ziet zichzelf, terecht, niet als een workhorse om het rooster rond te krijgen. Ze zijn meer dan een ‘anios als werkbijtje’ of een ‘co zonder naam’. De lat bepalen zij en de hoogte ook.

Deze ontwikkeling is op het eerste gezicht een gezonde ‘way of live’. Maar ook deze nieuwe generatie komt voor grote uitdagingen te staan. Het aantal ouderen stijgt exponentieel met als gevolg dat de zorglast zal gaan verzwaren. Daarnaast zal er de komende 10-15 jaar een toename van pensioen gerechtigde collega’s zijn. Ondanks dat de toekomst niet in de handen ligt van de opleiders van nu, is het wel een probleem dat wij nu progressiever moeten aankaarten. Maakt de nieuwe generatie zich daar ook al druk om?

“Slim spelen!” roep ik elk weekend langs het hockeyveld als coach van de jongens C1. Wat niet zozeer betekent dat ze harder moeten rennen, maar….. precies! Ze moeten slimmer spelen. Niet de bal brengen, maar het veld middels lange passes overbruggen. Een-tweetjes maken, elkaar backup geven en een overtreding forceren in hun cirkel. Oftewel: ze moeten samenwerken, elkaar steunen en op die manier verandering forceren.

Wie van de volgende generatie dokters pakt deze handschoen op en verzint een slimme oplossing voor het collectieve probleem? Want als coach kan je constateren en roepen dat het anders moet, maar de strijd wordt op het veld gestreden.

Wil jij ook komen werken bij #teamMCL? Of alvast even digitaal sfeerproeven via ons Instagramaccount @mcleeuwarden?